Piwnicki Kazimierz h. Lubicz (zm. 1749), poseł na sejmy, miecznik inflancki, sędzia ziemski chełmiński. Był zapewne synem Konstantego Kazimierza (zob.) i Zofii z Lubodzieskich, bratem Jana (zob.). W okresie wojny północnej, przypuszczalnie z powodu młodego wieku, nie przejawiał żadnej działalności politycznej. Dopiero 5 IV 1712 na sejmiku generalnym w Grudziądzu jako stronnik saski został wybrany na posła na sejm z województwa chełmińskiego. Dn. 30 XII 1716 został miecznikiem inflanckim. Uczestniczył w sejmiku województwa chełmińskiego 10 III 1717, protestując wraz z innymi przeciw naruszeniu wolności celnej Prus Królewskich. Po tzw. tumulcie toruńskim 1724 r. P., już jako asesor sądu ziemskiego michałowskiego, oskarżył w manifeście z 21 VIII 1724 Radę Miejską Torunia, iż przez podstawione osoby zerwała sejmik województwa chełmińskiego. Wchodził w skład komisji badającej na miejscu sprawę tego tumultu. Wziął udział w rozpoczętym 30 VIII 1728 sejmiku generalnym malborskim, na którym walczył o zachowanie formalności przy nadawaniu indygenatu i pod tym pretekstem sprzeciwiał się dopuszczeniu do obrad nowego bpa warmińskiego Krzysztofa Andrzeja Szembeka. Groziło to nawet zerwaniem sejmiku. Ustąpił dopiero wobec perswazji Jana A. Czapskiego. Przypuszczalnie w tym okresie objął po starszym bracie Janie Franciszku urząd pisarza ziemskiego chełmińskiego. Na sejmiku generalnym w Malborku 28 VIII 1730 został wybrany na posła na sejm. Podczas bezkrólewia po śmierci Augusta II był początkowo związany ze stronnictwem Stanisława Leszczyńskiego. Na rozpoczętym 23 III 1733 generale malborskim przeciwstawiał się zwiększeniu uprawnień dysydentów. Wybrany wówczas został na sędziego kapturowego województwa chełmińskiego i członka komisji do rewizji archiwum Stanów Pruskich. W kwietniu t. r. przeprowadził w Toruniu częściową rewizję archiwum. Był posłem z województwa chełmińskiego na sejm konwokacyjny, na którym zaprzysiągł akt ekskluzji cudzoziemca od tronu polskiego. Przysięgę tę powtórzył na sejmiku generalnym w Grudziądzu 20 VII 1733, a na elekcji głosował za Stanisławem Leszczyńskim. Wkrótce jednak – w ślad za woj. chełmińskim Janem Ansgarym Czapskim – opowiedział się za kandydaturą elektora saskiego Fryderyka Augusta II i wziął udział w jego elekcji.

Opowiedzenie się P-ego po stronie dynastii saskiej przyniosło mu szybki awans. Z początkiem 1736 r. po swoim bracie Janie Franciszku został podwojewodzim chełmińskim, a na przełomie maja i czerwca 1738 otrzymał nominację na sędziego ziemskiego chełmińskiego. Jako podwojewodzi bezskutecznie zabiegał o uzyskanie stałej pensji od Rady Miejskiej Torunia. Cieszył się znacznymi wpływami w województwie chełmińskim. W l. 1741–2 był komisarzem na Trybunał Skarbowy radomski. W r. 1742 hetman lit. Michał K. Radziwiłł pisał do niego z prośbą, by był mu pomocny na sejmikach deputackich w Prusach Królewskich. W toczących się w Rzpltej sporach fakcji magnackich P. zachowywał neutralność, choć bliższy był dworu i «familii» niż republikantów Potockich. Gdy w r. 1748 dworowi szczególnie zależało na dojściu do skutku sejmiku generalnego, woj. chełmiński Zygmunt Kretkowski (związany z dworem i «familią») współdziałał w lipcu z P-m nad pozyskaniem szlachty pruskiej. Wobec niedojścia sejmiku województwa chełmińskiego P. wraz z innymi złożył ostry manifest przeciw naruszaniu indygenatu pruskiego, skierowany zwłaszcza przeciw kaszt. elbląskiemu Jakubowi Zboińskiemu. W latach czterdziestych XVIII w. prowadził P. spory w Trybunale Kor. z Tuchołkami, kaszt. rypińskim Adamem Trzcińskim i Piotrem Kczewskim. Miał dobra w ziemi chełmińskiej: Bartoszyce (gdzie zamieszkiwał), Orzechówkę i znaczną część Piwnic, w r. 1731 kupił Zelgno. Zapewne miał też Żmijewko pod Brodnicą. Zmarł z początkiem kwietnia 1749, został pochowany 9 IV t.r. u Bernardynów w Toruniu.

Żonaty z córką Krzysztofa Borowskiego (chorążego wojsk koronnych) Katarzyną (zm. przed r. 1746), zostawił syna Waleriana (zob.) i córkę Ewę, zamężną (przed r. 1746) za Łukaszem Kleszczyńskim, asesorem sądu ziemskiego chełmińskiego.

Niesiecki; Uruski, XIV 53; Elektorowie; – Biskupowa I., Archiwum Ziem Pruskich, W.–P. 1974; Gastpary W., Sprawa toruńska w roku 1724, W. 1969 s. 53; Maercker H., Geschichte… des Kreises Thorn, Danzig 1899–1900; – Vol. leg., VI 614; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. IVa kopie, 4 s. 37; WAP w Tor.: Katalog, II, 35 k. 32, II 37 k. 34, II 39 k. 52, 65, II, 49 k. 43, VII 43 k. 64, VII 45 k. 121, VII 47 k. 119, 143, 295, VII 48 k. 271, VII 49 k. 61, VII 52 k. 211, 3305 s. 323, 701 (Listy P-ego do Rady Torunia), Akta m. Kowalewa, XV 35 k. 22, 68, 193, 224, 340, XV 38 k. 213.

Jerzy Dygdała